cabalgata de reyes magos

Driekoningen, 6 januari, is een feestdag in Spanje. De drie koningen stellen de drie wijzen uit het kerstverhaal voor. Kinderen ontvangen die dag cadeautjes (de drie wijzen schonken cadeaus aan het kindje Jezus, vandaar).
Maar eerst moeten de koningen (net zoals 'onze' Sinterklaas) vorstelijk worden ingehaald. Dat gebeurt op 5 januari en wij zijn erbij.

Een 'cabalgata' is niets anders dan een optocht. Maar wel een feestelijke! Er zijn plaatsen - denk vooral aan de grote steden - waar ze enorm uitpakken met hun optocht. Hier een URL waar je naar zo'n cabalgata in Valencia kunt kijken: https://www.youtube.com/watch?v=XoWxyY46epA

Wij zijn erbij in Carboneras, een havenstadje. Op weg naar de optocht worden we verrast door een hommage (?) aan Picasso:

We lopen verder naar de haven. Daar maken de deelnemers zich op voor een lange tour door de stad.

Wat is een optocht zonder muziek en dans? 

De drie koningen zitten boven op hun praalwagens en wijden zich aan hun taak: snoep gooien. Het snoepgoed is bedoeld voor de kinderen maar werkelijk iedereen is aan het rapen. Kinderen hebben witte plastic tasjes bij zich en later op de avond kan ik constateren dat er inderdaad tassen bomvol geraakt zijn. Dit is mijn bescheiden vangst:

De optocht gaat door vele straten.

 

En la guapa leidt de cabalgata onvermoeibaar naar het stadhuisplein.

Ergens onderweg kom ik Lawrence of Arabia tegen.

Er zijn in Carboneras filmopnames geweest, ooit, in 1962. Wil je meer weten over deze (film)held? Deze link vertelt je meer: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lawrence_of_Arabia_(film)

Hier stopt de optocht: we zijn op het plein.

Morgen, 6 januari,  vinden alle kinderen cadeaus in hun schoen. Tenminste, als ze zoet geweest zijn. Zo niet, dan is dit hun lot:

carbon de reyes

Ooit bestond de traditie om stoute kinderen echte steenkool te geven. Die traditie is nu verzoet in de vorm van carbón dulce: een mengsel van eiwit, poedersuiker, water, kleurstof en suiker. Het is overal te koop. Je zal maar een Spaans kind zijn ...

vangst van de dag

Hier in Cabo de Gata kun je per auto (een deel van) de kustlijn volgen. Er is een gebied/strand dat we een paar jaar geleden hebben bezocht: los Genoveses. Dit is een van mijn lievelingsplekken. Vandaag, 7 januari, gaan we er weer naartoe. Het waait flink maar de zon schijnt. Een perfecte dag voor een strandwandeling langs de Middellandse Zee.

In zo'n omgeving wil je maar één ding: niets! Of mijmerend over zee kijken.

Of je zoekt, lopend langs de kustlijn, wat schelpen.

Dit is onze vangst:

Naast de wilde kustlijn kent de Gabo de Gata een aantal lieflijke vissersdorpen. Isleta del Moro is er daar één van. Wij zijn er op 8 januari. 

Om te genieten van de 'pescado del dia':

Maar ook de volgende dag, lopend naar Cala San Pedro, valt er genoeg te vangen. Beelden. Met de camera ...

Al sur!

Alhoewel we van plan waren de complete comunidad Valencia te verkennen, besluiten we na twee weken verblijf in de provincie Alicante toch niet naar de provincie Castellón te gaan. We kunnen de roep van het zuiden niet weerstaan: we gaan naar Andalucía.

Dat betekent dat we ons stadje (en palacio Benavent) vaarwel moeten zeggen. Met enige pijn in het hart, dat wel. Op drie januari rijden we naar het zuiden, na wat inkopen op de zonnige zaterdagmarkt van Benissa.

Van 3 tot 10 januari verblijven we in de provincie Almería (comunidad Andalucía). Onderweg ernaartoe zakt de zon in onze autoruit. Ik kan geen hand voor ogen zien. Bij wijze van spreken dan (ik maak self ff een 'handie' of op z'n Spaans 'una automano').

We hebben op de valreep een huis kunnen regelen en dat huis ziet er van buiten zo uit:

Rondom de woning is het woest en ledig. We zijn in, misschien wel, het mooiste natuurpark van Andalucía: Cabo de Gata. Er zijn mensen die het hier droog en dor vinden - en dat is het ook; wij vinden het hier adembenemend mooi. Een woest maanlandschap met een wilde kustlijn. Daarover straks meer. Eerst terug naar het huis. Dat ziet er van binnen zo uit:

 

 

Hier houden we het wel een week vol.

In deze week wandelen we veel, maar we gebruiken ook vaak de auto, om het park zo veel mogelijk te kunnen exploreren. Het is praktisch iedere dag schitterend weer met overdag een aangename temperatuur ('s avonds moet de kachel aan). Om terug te komen op het landschap: ik laat wat foto's zien. Kan je zelf bepalen wat je ervan vindt. Ik ga je natuurlijk niet beïnvloeden, maar dit is toch van een contrastrijke schoonheid?

  

!vamos a comer!

Laat ons eten!

Misschien denk je, gevoed door sommige foto's van dit blog, dat we niets anders doen dan eten. Nou, ik kan je verzekeren: je hebt meer dan gelijk! Het is tenslotte een gewichtig onderdeel van ons broodnodige integratieproces - bij deze omgedoopt/verbasterd tot 'eetgraagproces'.

Natuurlijk zijn we doorgaans uitermate verantwoord bezig met onze 'ochtendcitroenspoelinkjes', 'groene-smoothie-ontbijtjes', koolhydraatarme lunches, eenvoudige doch voedzame avondmaaltijden en 'twee-liter-per-daghydratatie', maar juist dankzij dit uitgekiende dieet kunnen we ons zo nu en dan te buiten gaan aan alle heerlijkheden die de de Spaanse keuken te bieden heeft. En dat doen we vol overgave.

Zo eten we op nieuwjaarsdag een 'embutido': sobrasada. Dat ziet er zo uit:

 

Maar wat is het precies? Ik vraag het aan de 'camarero'. Deze vertelt me dat het gemaakt is van varkensvlees en kruiden: een soort gemalen salami. Hij kijkt er trots bij en wijst in de richting van de 'nevera' waar de sobrasada in worstvorm te bewonderen is. Dat ziet er zo uit: 

Overigens: het stadje Benissa staat bekend om zijn embutidos. Ze worden beschouwd als de besten van de comarca Marina Alta.

Om eerlijk te zijn, krijg ik liever dit voorgeschoteld:

Na een maaltijd is er altijd koffie. En bij de koffie is er (bijna) altijd iets zoets:

Over zoet gesproken: ik raak er niet op 'uitgefotografeerd'. Al jaren maak ik foto's van koek, snoep en taart (waar ter wereld ook ;-). Vooral etalages hebben mijn voorkeur. Ook hier en nu schiet ik plaatjes. Voor m'n zoete verzameling.

Ik wist dat mij in januari een zoete verplichting stond te wachten: el roscón de Reyes oftewel de ring van de Koningen. Op 6 januari 'moet' je hem eten om Driekoningen te vieren. Ik heb er 'por supuesto' eentje gekocht. Met room! Hij smaakte naar meer.

In de ring zitten twee zaken verstopt: een boon en een 'muntje' (meestal met een afbeelding van wat kinderen op dat moment aanspreekt en dat is nu: Peppa, el cerdito. Sepp, mijn 'oudneefje' (?), heeft hem ook al ontdekt ...). 

met Peppa!

Wie de boon vindt is de pineut: die moet het koningsbrood betalen; wie het andere vindt, mag de, bijgeleverde,  gouden kroon dragen en is de hele dag de baas.

Ik vond Peppa. Die kroon kon me natuurlijk gestolen worden. Zó kinderachtig ben ik niet. Maar het laatste stuk, dat was voor mij ....