oranjeboontjes: pauze integratie Stichting Van der Boon

Slechts na drie weken al wordt het integratieproces stopgezet. Niet omdat we onwelwillend zijn, maar omdat we het appartement in de stad moeten verlaten. We besluiten daarom onze vleugels uit te slaan en we gaan op verkenningstocht in Comunidad Valencia: in de week van Kerst zijn we in Marnes en daarna een week in Benissa, beide gelegen in de provincie Alicante. We hebben na drie weken hard werken (want dat is integreren) wel een vakantie verdiend ...

Nu logeren we in een B&B (http://www.refugiomarnes.com). Deze is gelegen in een klein berggebied: Sierra de Bérnia, het achterland van de Costa Blanca. We zitten hier heerlijk rustig en genieten van de natuur én de wandelingen.

Vandaag (kerstdag) wil het weer niet echt mooi worden, maar de dagen ervoor scheen de zon en was het heerlijk warm voor de tijd van het jaar (uiteraard voor Nederlandse begrippen). Het staat hier vol met amandelbomen, olijfbomen en druifstronken. Ik hou van dit type landschap.

Ook de bergen zijn imponerend.

Datzelfde kun je van mijn man zeggen.

Gisteravond (24 december) hebben we de stad Alicante bezocht. We hebben ons vermaakt, maar de stad op zich vonden we niet bijzonder. Wel was er een kerstsfeertje: veel mensen 's middags reeds aan de 'copas'. Wij hebben er een frisse neus gehaald. Als je goed kijkt, zie je ons staan.

Op de terugweg naar Marnes, wilden we om een uur of negen iets eten. We kwamen in een slinger van dorpen/stadjes terecht, maar konden moeilijk iets vinden in deze kerstnacht. Uiteindelijk belandden we bij een restaurant dat gerund werd door een Nederlands echtpaar. Geen kroketten en frikandellen op de kaart, maar wel een smakelijk kerstmenuutje. Helaas pakte dat 'smakelijk' voor Kees iets minder heerlijk uit: diarree. Ik zeg niets meer.

Na deze deceptie in meer dan een opzicht (eten in Spanje bij een Hollander ... en dan óók nog ziek worden) wil ik op eerste kerstdag (25 december) een rijkelijk kerstmaal. Ik ga op zoek en vind een restaurant met de klinkende naam 'le Dauphin'. We moeten naar Moraira rijden maar dat is geen probleem: Kees drinkt nog steeds geen druppel alcohol en blijft per definitie nuchter; hij kan mij zo de auto in en uit rollen, mocht ik voor twee drinken.

Gelukkig doet le Dauphin onze mislukking van de avond ervoor compleet vergeten. Het kerstmenu is een ware gastronomische beleving. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat het restaurant een stuk of vijf tafels vol heeft met Nederlandse gasten. En een paar Belgische. Dat dan weer wel ...

Maar, voor mij een schrale troost, ik word bediend in het Spaans.

Ik laat jullie even meegenieten van de heerlijke gerechten.