Benissa

Vandaag is het maandag 29 december. Afgelopen zaterdag zijn we de berg afgedaald en verhuisd naar het centrum van Benissa. We wonen nu voor een week in dit appartement: http://palaciobenavent.com

Je moet de URL echt bekijken, want het is de moeite waard en een beeld zegt nu eenmaal meer dan duizend woorden. Met andere woorden: ik ben te lui om een beschrijving van het huis te geven.

Dit is 'ons' straatje voor een week.

Het pand staat te koop, dus …

Hier zie je ons hele ‘hebben en houwen’ in de hal staan:

We hebben zaterdagmiddag flink wat boodschappen in huis gehaald bij MASYMAS, de lokale supermercado. Een kleine demonstratie van ons verantwoord koopgedrag:

frutas frescas y sanas

Naast de gangbare 'supermercados' zie je hier veel ‘Aziatische’ winkels: enorme panden volgepropt met van alles en nog wat. 

Handig als je een deegroller nodig hebt.

Het is een beetje improviseren, maar zaterdagavond eten we pizza calzone uit eigen oven. 

Vandaag, maandag, eten we weer buiten de deur (www.casacanto.com). ’t Is koud buiten en daarom blijven we lekker lang natafelen.

Tja, ’t is maandag en maandagen zijn overal saai. Bovendien moeten we de deur uit, want we hebben geen internet. Op naar de bieb! Daar is gratis wifi! Tussen de lokale studiebollen genieten we van het wereldwijde web. 

zie je 'm zitten?

We zijn blij dat we onze mails weer kunnen openen. Van Bérangère (onze ‘makelaar’) lezen we dat we ‘ons’ appartement in Valencia-stad waarschijnlijk pas vanaf 20 januari kunnen betrekken. Dat betekent dat we tot die tijd ons nomadenbestaan moeten volhouden. We zijn van plan om aanstaande zaterdag een week naar de ‘derde provincie’ van comunidad Valencia te gaan: Castellón. Vanaf 10 januari moeten we dan nog voor een dikke week woonruimte regelen. In ieder geval willen we vanaf 10 januari weer in Valencia-stad zijn. Dan kunnen we de nodige zaken regelen.

Had ik dat eigenlijk al verteld? Van dat appartement? We hebben er een in Valencia-stad gevonden waar we voor langere tijd willen wonen. ’t Is een vrij ruime woning (gemeubileerd) midden in het centrum, op de grens van twee wijken: el Gran Via en Ruzafa. Ruzafa is een wijk, waar redelijk veel mannen met baarden rondlopen. Nou, dan weet je het wel: ‘hipsterrijk’!

Wij gaan in de calle de San Ángel wonen, dicht in de buurt van de Mercat de Russafa (soms schrijf je met 'z', soms met 'ss', afhankelijk van Castellano of Valenciano, maar dit geheel terzijde).

mercat de russafa

Update dinsdag 30 december: vanaf 10 januari 2015 verblijven we weer in Valencia-stad. Nog niet in onze permanente woning, maar in een woning-voor-10dagen, ook in de buurt van de Mercat. Kunnen we alvast wennen. Ik heb er zin in! Maar a.s. zaterdag dus eerst nog een weekje Castellón.

Ondertussen staart de bruine enveloppe me ietwat verwijtend aan: "Ben je nou nog actief aan het integreren of doe je maar wat?" Tja, de actie is niet uitgesteld, maar het specifieke 'Stichtingsproces' moet wachten tot Valencia-stad.

Ondertussen doen we van alles om Spanje te leren kennen. We genieten van de natuur.

Eten in bergdorprestaurants.

Zingen een wijsje mee met Santa Claus.

Bestuderen de 'pasteleria-cultuur' grondig.

Lopen uren in de bergen op zoek naar Moorse forten. En met succes!

En af en toe snuiven we wat stadse (in dit geval van Alicante) lucht op.

schrik niet: nepijs

Maar het moet gezegd worden: ik kan niet wachten om weer een kaart uit de enveloppe te kiezen. Stiekem heb ik al gekeken en ik hoop dat de eerste opdracht na 10 januari in Valencia iets is met veel natuur. We gaan het beleven ...

pauze integratie Stichting Van der Boon

Slechts na drie weken al wordt het integratieproces stopgezet. Niet omdat we onwelwillend zijn, maar omdat we het appartement in de stad moeten verlaten. We besluiten daarom onze vleugels uit te slaan en we gaan op verkenningstocht in Comunidad Valencia: in de week van Kerst zijn we in Marnes en daarna een week in Benissa, beide gelegen in de provincie Alicante. We hebben na drie weken hard werken (want dat is integreren) wel een vakantie verdiend ...

Nu logeren we in een B&B (http://www.refugiomarnes.com). Deze is gelegen in een klein berggebied: Sierra de Bérnia, het achterland van de Costa Blanca. We zitten hier heerlijk rustig en genieten van de natuur én de wandelingen.

Vandaag (kerstdag) wil het weer niet echt mooi worden, maar de dagen ervoor scheen de zon en was het heerlijk warm voor de tijd van het jaar (uiteraard voor Nederlandse begrippen). Het staat hier vol met amandelbomen, olijfbomen en druifstronken. Ik hou van dit type landschap.

Ook de bergen zijn imponerend.

Datzelfde kun je van mijn man zeggen.

Gisteravond (24 december) hebben we de stad Alicante bezocht. We hebben ons vermaakt, maar de stad op zich vonden we niet bijzonder. Wel was er een kerstsfeertje: veel mensen 's middags reeds aan de 'copas'. Wij hebben er een frisse neus gehaald. Als je goed kijkt, zie je ons staan.

Op de terugweg naar Marnes, wilden we om een uur of negen iets eten. We kwamen in een slinger van dorpen/stadjes terecht, maar konden moeilijk iets vinden in deze kerstnacht. Uiteindelijk belandden we bij een restaurant dat gerund werd door een Nederlands echtpaar. Geen kroketten en frikandellen op de kaart, maar wel een smakelijk kerstmenuutje. Helaas pakte dat 'smakelijk' voor Kees iets minder heerlijk uit: diarree. Ik zeg niets meer.

Na deze deceptie in meer dan een opzicht (eten in Spanje bij een Hollander ... en dan óók nog ziek worden) wil ik op eerste kerstdag (25 december) een rijkelijk kerstmaal. Ik ga op zoek en vind een restaurant met de klinkende naam 'le Dauphin'. We moeten naar Moraira rijden maar dat is geen probleem: Kees drinkt nog steeds geen druppel alcohol en blijft per definitie nuchter; hij kan mij zo de auto in en uit rollen, mocht ik voor twee drinken.

Gelukkig doet le Dauphin onze mislukking van de avond ervoor compleet vergeten. Het kerstmenu is een ware gastronomische beleving. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat het restaurant een stuk of vijf tafels vol heeft met Nederlandse gasten. En een paar Belgische. Dat dan weer wel ...

Maar, voor mij een schrale troost, ik word bediend in het Spaans.

Ik laat jullie even meegenieten van de heerlijke gerechten.

Wie zijn buik er nog niet vol van heeft, zie http://www.ledauphin.com

!Que aproveche!

tapas in Sagardi

Eten we (drie) spruitjes?

Het is maandag (15 december) en zelfs in Valencia zijn maandagen saaier dan saai. We hangen wat op de bank, doen boodschappen en zoeken naar huizen, op het internet. Na een tiental gapen en geeuwen is het mooi geweest: we gaan de stad in, eten en drinken. Daar knapt een mens van op!

We worden begeleid in deze actie door de tweede generatie van de familie Van der Spruit-van der Boon. Zij raadt ons aan om naar Sagardi te gaan.

En natuurlijk volgen wij deze wijze raad braaf op.

Buiten is het donker en redelijk koud, zeker voor Valenciaanse begrippen. Het regent zelfs een beetje. Eenmaal aangekomen bij Sagardi (dat midden in het stadscentrum ligt) worden we verwelkomd door een aardige jongedame. Zodra we plaatsgenomen hebben, krijgen we een bord aangereikt. Het is de bedoeling dat we zelf de pinchos uit de 'mostrador' kiezen. Geen gemakkelijke opdracht, want alles ziet er even lekker uit.

Toch lukt het ons om een keuze te maken. Op een gegeven moment krijgen we zelfs meer dan driemaal een bord vol  ...

We proeven geitenkaas met walnoten, sardines met kool en kersen, tonijn met wasabi, van alles en nog wat. Voor ons zijn deze overheerlijke pinchos voor eeuwig verbonden met (de!) spruitjes ;-)

Ik denk dat maandag 'spruitjesdag' gaat worden ...

Zie je de 'palitos' op het bord liggen? Dat is de rekening!

Als je uitgegeten bent, telt men het aantal stokjes en aan de hand daarvan (plus het aantal drankjes) wordt de rekening bepaald.

Na die betaald te hebben, lopen we naar huis. In de regen. Maar na het bezoek aan Sagardi kan die ons niet meer deren: wij hebben een topavond gehad!

kunst en wetenschap

Het integratieproces gaat door: opdracht 2

Integreren? Daar moet je wat voor doen! Dus op naar opdracht 2: een bezoek aan la ciudad de las artes y ciencias. Deze voeren we uit in naam van Nelleke en Stef.

Omdat het weer niet geweldig is, besluiten we een binnenactiviteit te gaan ondernemen: we gaan naar het Museo de las Ciencias. En dat ligt uiteraard in die 'stad'. We hebben geluk, want regenen doet het nog niet. We kunnen dus droog door het Turia-park naar het museum lopen. 

Op zondag is het in het Turia-park drukker dan doordeweeks. 'Iedereen' jogt, fietst, laat z'n hond uit én drinkt koffie. 

Dat laatste gaan wij ook maar eerst eens doen.

Na de koffie worden we verrast door jazz-geluiden. Wat blijkt? Blije Valencianen maken er een dansje. 't Is geen tango (Nelleke en Stef :-) maar 't ziet er vrolijk uit! Kijk en luister!

filmpje wil niet, te groot ...

Enfin, na dit intermezzo lopen we door naar het Museo de las Ciencias Príncipe Felipe. Het is een bijzonder gebouw.

Eigenlijk moet je kinderen meenemen naar dit museum, want het is verboden de museumstukken níet aan te raken. Maar we zullen het kind in onszelf moeten aanspreken  ...

We vermaken ons prima en soms verbazen we ons over dat wat we zien.

Deze kuikens moeten het na de geboorte 12 uur zonder eten stellen om gevrijwaard te blijven van allerlei infecties (maar ik twijfel tijdens het schrijven aan de juistheid van dit gegeven; lever dus gerust commentaar). Ze maken deel uit van de levende museumstukken op de afdeling 'el milagro de nacimiento'. 

Het museum is de moeite van het bezoeken waard: mooie uitspraken,

de slinger van Foucault,

en sowieso het fantastische gebouw (inclusief ons DNA).

Meer weten? Ga naar http://www.cac.es/museo/

Na al deze geestelijke verrijking knorren onze aardse magen en daarom begeven we ons naar het centrum voor koffie met taart.

En daarmee is onze dag weer in balans.